برای 20 سالگی ام

همیشه دلم می خواست بزرگ شوم. 18 سالگی برایم معنی لطیف و دوست داشتنی ای داشت. اما بلافاصله بعد از اینکه 18 ساله شدم نفهمیدم کی و چگونه روزها سپری شد و اکنون به پایان 20 سالگی رسیده ام.

هیچوقت به ذهنم خطور نمی کرد که در پایان 20 سالگی من همچنان یک کنکوری باشم؛اما چه بخواهم و چه نخواهم این اتفاق افتاد.

بیشتر از آنچه که تصور می کردم 18 تا 20 سالگی ام پستی وبلندی داشت. دره های عمیق و بلندی هایی با سنگلاخ های فراوان!

امروز برخلاف روزهای دیگر گوشی ام را از سایلنت خارج میکنم و به آن چشم میدوزم تا محض رضای خدا دوستانم تماس بگیرند و تولدم را تبریک بگویند.حتی انتظار دارم بی هوا میم هم تماس بگیرد! شاید هم انتظار بی جایی باشد!

امشب موقع فوت کردن شمع ها اولین آرزویم برای 21 سالگی ام دانشجوی رشته ی دل بخواهم درشهر دل بخواهم است و دومین آرزویم برگشتن آرامش به قلبم است.

و در نهایت کادوی امسالم به خودم کتاب "کاش وقتی بیست ساله بودم می‌دانستم" است.

این روزها آذر شاهد آخرین دلدادگی های پاییز به معشوقه اش است. 

و من متولد بیستمین روز در میان کوچه ی دلدادگی ام 

زادروزم فرخنده باد 

Perfume

زیبایی واقعیِ عطر در این واقعیت نهفته است که دیده نمیشود! 

عطر تنها چیز زیباییست که حتی با چشم های بسته هم می‌شود حسَش کرد. این زیبایی نهان موهبت لذت بخش برای کسانی است که از این دنیا و آدم هایی که فقط به ظاهر توجه می کنند خسته اند. 

به نظرم ما خوشبختیم که این زیبایی نهان را که به آن عطر میگوییم میتوانیم دوست داشته باشیم واز حضورش لذت ببریم.

پ. ن:به معنی واقعی کلمه عاشق رایحه های متفاوت و لذت بخش عطر ها هستم. در آینده ای نچندان دور یکی از رایج ترین خرید هام قطعا مربوط به عطر و ادکلن هست

شما حس و حالتون با رایحه ها چطوره؟ 

آخرین خنده :)

امروز صبح همین که کتاب ادبیات را باز کردم ناخداگاه یک سوال به ذهن خواب آلودم هجوم آورد. "آخرین باری که از ته دلت خندیدی کی بود؟"

اولین جوابی که به ذهنم رسید هجده شهریور بود. آخرین باری که میم را دیده بودم.اما سعی کردم خاطرات پراکنده ی ذهنم را در کنار هم بچینم تا به جواب درست تری برسم.

آخرین خنده ی از ته دلم مربوط به دیروز می شد.عقربه های ساعت تقریبا 10:30 صبح را نشانه گرفته بودند که من صدای میم را شنیدم. آن هم فقط از پشت تلفن! 

اما همین هم کافی بود تا آرامش مهمان قلبم شود و بخندم. 

راستی شما چطور؟ آخرین خنده ی از ته دل خودتان را به یاد می آورید؟ 

رند ترین 9 تاریخ

سال ماه هفته روز ساعت دقیقه ثانیه 

شاید برای تمام آدم های روی کره ی خاکی روتین ترین چیز گذروندن روزهای عمرشون باشه و تاریخ ها براشون بی معنی! اما یه روزهایی خیلی خاص ان که حتی اون دسته از افراد رو هم به ذوق میاره؛ مثل روز میلادِ شخص مهم زندگیشون و یا رند ترین تاریخ!

مثلا همین 99/9/9 رند ترین 9 ای که تا الان دیدیم  ^_^

توی این تاریخ 9 ها جوری کنارهم چیده شده ان که همه رو به وجد میاره

شاید امروز هم مثل دیروز براتون روتین باشه ولی فقط کافیه یه نگاهی به تقویم کناردستتون بندازین تا لبخند مهمون خونه های دلتون شه. 

بزارین همین چیزهای کوچیک شادی رو بهتون هدیه بدن 

رند ترین9 تاریخ عمرتون مبارک 

تخم شربتی

درس خوندن مثل یه لیوانِ پر از شربت تخم شربتی می مونه !

اگه یه قاشق بگیری و شربتُ هم بزنی تخم شربتی به هر طرف از لیوان شنا می کنه اما اگه مدتی گوشه ای رهاش کنی اون تخم ها ته ظرف ته نشین میشن. حالا اگه من دستمو روی بخش انتهایی لیوان بذارم ، تو اون سمت فقط آب می بینی و هرگز از حضور تخم های شربتی توی لیوان مطلع نمیشی .

حالا شاید برات سوال شده باشه که درس خوندن چه ربطی به این تخم های شربتی داره .

اگه لیوان پر از آبُ ذهن انسان در نظر بگیریم تخم شربتی ها درس هایی هستن که اون آدم می خونه. اگه اون درس ها مرور نشن و یا به عبارتی با قاشق هم زده نشن ته نشین می شن و تو شیارهای ذهن گم میشن. اونوقت به سختی می شه تشخیصشون داد و به یاد آوردشون .

درس خوندن بدون مرور بی فایده است. 

نقاشی

ذهن در شرایط استرس زا و یا تنش ممکنه سه رفتار رو در پیش بگیره:تسلیم، اجتناب و تعمیم افراطی؛ که به این رفتار ها رفتارهای ایمنی بخش میگن.

ذهن من از رو‌ش اجتناب استفاده میکنه و سعی میکنه از اون شرایط دور بشه. یکی از کارهایی که تو اون زمان ها انجام میدم نقاشی کشیدن هست.

این نقاشی هایی که میبینین حاصل اجتناب من در محیط استرس زا بودن.

پ.ن:سریال "شکارچی شهرُ "دیدم. لی مین هو مثل همیشه خوش درخشید 

هدف :)

عشق و هدف دو عامل مهم تو تصمیم های مهم زندگی هستن. 

و حالا بعد از مدت ها من هدفم رو مشخص کردم. با مشخص شدن این هدف تو زندگیم حالا با چشم باز تصمیم گرفتم که بازهم پشت کنکور بمونم. عکسی که اول پست میبینین مربوط به همون تصمیم مهم زندگیمه.

زمان انتخاب رشته پدرم پافشاری زیادی برای انتخاب رشته های تربیت معلم، ارتش، بقیه الله و شاهد کرد. من هم در مرتبه ی اول حرفشونو گوش دادم و کدرشته هارو وارد کردم.

اما بعد از فکر کردن طولانی و حرف هایی که با میم رد و بدل شد در نهایت خودم با توجه به هدفی که داشتم بدون اینکه به خانواده ام حرفی بزنم اون کد رشته هارو حذف کردم. 

حالاهم اصلا از این بابت ناراحت یا پشیمون نیستم بلکه کاملا از انتخابم راضی ام و هنوز خانواده ام از این تصمیمم بی اطلاع هستن. 

امسال من یک درس بزرگ تو زندگیم گرفتم: "هرانسانی برای تصمیم های ریز و درشتش به یک هدفِ بزرگ نیازمندِ." 

حتی اگه نتیجه ی سال بعد هم مطلوبم نبود بازهم از این تصمیم پشیمون نمیشم و پای انتخابم می ایستم. 

پ. ن:جواب ها اومد. مردود شدم .فکر نمیکردم با این رتبه پرستاری تهران مردود شم !

این من هستم

این من هستنم :

1- زندگی را عاشقانه زندگی می کنم 

2- مهربان اما به ندرت با کسی گرم می گیرم و گاها زودرنج هستم !

3- عاشق نوشتن ،کتاب خوندن ، پیانو زدن و گویندگی 

4-  استقلال طلب و خواهان آزادی ...!

دعوت شده از دو دوست عزیز Moony :) و محیا :)  جان 

دعوت می کنم از :

1- بهارنارنج :) 

2- فاطمه 

3- بانوچه

4- علیرضا 

و قوانین چالش در اینحا 

کمی آرامش :)

این روز ها انگار به حجم بیشتری از آرامش تو زندگیم نیاز دارم . یکی از راه هایی که برای افزایش آرامشم در نظر گرفتم پر کردن گوشیِ جدیدم با موسیقی بی کلام پیانو هاست . موقع انجام کار های روزمره ام پلی می کنم و با آرامش خاطر زیادی به کارام میرسم.

پیانو برای من حکم زندگی رو داره و من از شنیدن پیانو مثل نواختن اون به شدت لذت می برم و خوشحالم اینکارم باعث شده که تنبلیُ کنار بزارم و حالا تو وقت های آزادم پیانو میزنم. 

یک قطعه ای که من بشدت دوستش دارمُ براتون میذارم. پیشنهاد میدم حتما بهش گوش بدین . لحظاتتون پر از آرامش 

باهم بشنویم 

آلبوم عکس

هیچوقت از داشتن آلبوم عکس توی گوشی و کامپیوتر و هارد راضی نبودم . به نظرم عکس ها اونقدر خاطره ساز و به یادموندنی هستن که باید چاپ بشن و توی آلبوم عکسِ واقعی نگهداری شن. 

همین الانش وقتی مادربزرگ ها آلبوم های قدیمیو که باز میکنن و دونه دونه خاطره ی اون عکس هارو برامون تعریف میکنن ، سر ذوق میایم و کلی کیف می کنیم. حالا مثلا 30 سال دیگر رو درنظر بگیرین به نظرتون فرزندان و نوه های ما با دیدن چه چیزی باید ذوق کنن ؟ به نظرم هرچیزی سر جای خودش زیباست . عکس هایی که توی حافظه های مختلفی ذخیره می کنیم شاید سالی یک بارهم بهشون سر نزنیم و خبری ازشون نگیریم با این کار تمام خاطراتو به فراموشی میسپاریم.

عکس ها باید لمس شن ؛ مثل خاطره ها که برامون بادیدن اون عکس ها ملموس میشن.