غذا

انقدری که من عکس از غذا تو گالری گوشیم دارم، عکس از خودم ندارم ! ( ・－・)

نشانه های تروما

نشانه‌های ضربه‌های سنگین روحی حل نشده :

همیشه یک صدایی توی سرتونه که شما رو یاد اون واقعه دردناک می ندازه،با اینکه با تمام وجود تلاش می کنید اون اتفاق رو فراموش کنید

هر لحظه حس می کنید که ممکنه مورد هجوم قرار بگیرید،پس آماده دفاع هستید و این حالت باعث آزار روحی شما میشه

گاهی موفق میشید که خاطرات رو از ذهنتون پاک کنیدولی به طور غیرقابل پیش بینی ممکنه چیزی باعث بشه که دوباره اون خاطرات به ذهن شما هجوم بیاورند

شما حتی وقتی همه چیز خوبه ممکنه فکر کنید که باید خیلی مواظب باشید که آسیب نبینید

شما هیچوقت احساس امنیت نمی کنید چون فکر می کنید هر کسی ممکنه به یک شکل شما رو قضاوت کنه یا به شما آسیب بزنه،حتی اگر همه چیز نرمال باشه

همواره احساس تنهایی می کنید و این چیزیه که هیچکس دیگری به جز خودتون درک نمیکنه که در چه وضعیت روحی قرار دارید

ضربه سنگین روحی یا همون تروما نیاز به کمک داره،سعی نکنید به تنهایی باهاش کنار بیاید و از مشاور کمک بگیرید.

دریغ نکنین

من همیشه به یه دیدگاهی تو ذهنم پایبند بودم و هستم ولی کمتر زمانی و کمتر آدم آشنایی تو زندگی روزمره این تفکر رو از من شنیده و اونم اینه "اگر آدمی رو دوست دارین محبتتون رو ازش دریغ نکنین".

واژه ی ساعت و تاریخ یک محدودیتی بزرگ به ما تحمیل کرده به اسم "زمان". چه خوشمون بیاد و چه خوشمون نیاد عمر محدودی داریم. زمان محدودی برای زندگی کردن در اختیار ماست. پس نباید از کنار حتی ثانیه های کوچیک عمرمون بی تفاوت بگذریم.

نباید خیلی از چیزهای مهم زندگیمون رو به دست سرنوشت بسپاریم. نمیتونیم از دوست داشتنی های زندگیمون به انتخاب خودمون دست بکشیم و اسمشو بزاریم تقدیر و سرنوشت. تقدیر و سرنوشت ما شاید کمتر از 5 درصد زندگیمون رو در بر بگیرن و 95 درصد دیگه ی زندگی به دست ما ساخته میشه.

زمانِ محدود همیشه باعث میشه حسرت های ریز و درشتی رو دلمون بمونه. یکی از اون حسرت ها از دست دادن آدم های دوست داشتنیِ زندگیمون هستن که یه وقت هایی ساده از کنارشون می‌گذریم. یهو به خودمون میایم و تو سن 40-50 سالگی می‌بینیم که اون عشق تو دهه ی 20 سالگی زندگیمون، اون آدمی که ما رو یه طور خاص دوست داشت، تکرار نشدنی بوده و بعد از اون دیگه هیچکس اونطور که باید و شاید با تمام خوبی و بدی هامون دوستمون نداشته و نداره. یهو اون آدم میشه حسرت بزرگ. یه بغضِ گنده رو گلو که با هر نفسِ عمیق سعی می‌کنیم پنهانش کنیم.

قدر لحظه لحظه های کنار کسی که عاشق هستین رو بدونین.احساساتتون رو در برابر کسی که عاشق هستین نادیده نگیرین. نزارین یادتون بره خنده های معشوقتون چطوریه. دوسِت دارم هاتونو از آدم های مهم زندگیتون دریغ نکنین.چون اون دوستت دارم ها مخصوص همون زمان هستن. چون ممکنه تو سن 50 سالگی بابت همون یه دونه دوستت دارم که نگفتین اون آدم دیگه کنارتون نباشه تا براتون آرامش به ارمغان بیاره. چون زمان به تندی میگذره و قبل از اینکه به خودتون بیاین و بجنبین میبینین که اون آدم رو برای همیشه از دست دادین. آدم هارو حسرت به دل برای یه دوستت دارم ساده که میتونه یه جهان رو برای همه زیبا کنه رها نکنین. مگه آدما چند بار عاشق میشن؟!

یادتون نره که وسط شلوغی های روزمرتون به دلدار تون پیام بدین و بگین که دوستش دارین. باور کنین اگه میدونستین یه دوستت دارم ساده چه کارهایی میتونست انجام بده هیچوقت خسیس بازی در نمیاوردین! یادتون نره خیلی زود دیر میشه.

دریافت
توضیحات: گوش بدین :)